Σε λίγες ημέρες το ΠΑΣΟΚ θα «γιορτάσει» τα γενέθλια του. 36 χρόνια από την ημέρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου παρουσίασε την ιδρυτική του διακήρυξη. Και θα είναι η πρώτη φορά στη διάρκεια αυτών των χρόνων που οποιαδήποτε πανηγυρική ομιλία θα έχει φόντο τις πολιτικές του μνημονίου . Προβληματισμός, σκέψη, απογοήτευση σε πολλούς, αναπάντητα ερωτηματικά και πολλά γιατί θα συνοδεύουν αυτά τα «γενέθλια».
Συμβαδίζει ο αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία με την παρουσία της τρόικα στην Ελλάδα;
Οι διακηρύξεις για Κοινωνική Δικαιοσύνη μπορούν να συνυπάρξουν με νεοφιλελεύθερες επιλογές;
Η Λαϊκή Κυριαρχία είναι εφικτή κάτω από συνθήκες αντιπαλότητας με τα συνδικάτα, τις μη προνομιούχες τάξεις, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους;
Η Κοινωνική Απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί με τους πολίτες σε κατάσταση οικονομικού μαρασμού, με την εκτίναξη της ανεργίας, με την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, με την «αποκρατικοποίηση» του κράτους;
Προφανώς και τα ερωτήματα είναι ρητορικά.
Αλλά όταν ο Γ. Παπανδρέου θα αναφερθεί στην ίδρυση του κινήματος το 1974, δεν θα μιλήσει για τους λόγους που και οδήγησαν στη γέννηση του και στην ιστορική του πορεία και κυρίως στο γιατί εξέφρασε κοινωνικά και πολιτικά οράματα και αξίες ενός ολόκληρου λαού;
Είναι τα πιο δύσκολα «γενέθλια»!
Και στις παραμονές της 3ης του Σεπτέμβρη η συνέντευξη του Γ. Παπανδρέου στην αμερικανική εφημερίδα «Christian Science Monitor», έρχεται να μπερδέψει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Δεν ξέρω αν η μετάφραση αποδίδει με ακρίβεια τα όσα ειπώθηκαν. Πάντοτε είχα τις επιφυλάξεις μου για αυτού του τύπου τις συνεντεύξεις. Αν υποθέσω όμως ότι τα πράγματα είναι έτσι τι μπορεί να σημαίνει το :
«ο «3ος δρόμος» προς τον σοσιαλισμό απέτυχε, εφόσον αποδείχθηκε εσφαλμένη η πίστη στην ικανότητα της αγοράς, να αυτορυθμίζεται.»
‘Η το :
««Αντί για έναν “3ο δρόμο” χρειαζόμαστε έναν “4ο δρόμο”… Τα στοιχεία που αποτελούν αυτόν τον «4ο δρόμο» είναι η διεθνής διακυβέρνηση και ο ρόλος των διεθνών οργανισμών (όπως ο ΟΗΕ και η G20) που θα θέτει τη διεθνή αλληλεγγύη πάνω από εθνικά συμφέροντα.
Αυτός ο δρόμος θα επιτρέπει στις αγορές να αναπτύσσονται, αλλά όχι εις βάρος της δημοκρατίας.»!
Ο 3ος δρόμος χαράχτηκε σαν πολιτική από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να αποδείξει ότι απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», απέναντι στο Δυτικό και το Ανατολικό μπλοκ, υπάρχει και η επιλογή της ανεξάρτητης πορείας, της αδέσμευτης πορείας. Και το έδειξε με τη συμμετοχή στο κίνημα των αδεσμεύτων, τις επιλογές τύπου «κίνηση των 6» ή με τη στάση σε διεθνείς οργανισμούς (βέτο στο ΝΑΤΟ), διαμορφώνοντας μια πραγματικά διαφορετική φωνή.
Ο δρόμος για το Σοσιαλισμό δεν «απέτυχε» εξαιτίας των αγορών αλλά εξαιτίας των πολιτικών που ασκήθηκαν και από το κίνημα σε περιόδους κυβερνητικής εξουσίας.
Κυρίως όμως γιατί οι πολιτικές επιλογές ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΑΝ στις αγορές.
Το σοσιαλιστικό όραμα μετατράπηκε σε σοσιαλδημοκρατική προοπτική, μεταλλάχθηκε σε «εκσυγχρονιστική νεοφιλελεύθερη πολιτική» και χάνεται στη λεωφόρο του μνημονίου, της τρόικα, των κοινωνικά άδικων πολιτικών επιλογών.
Το τραίνο της αλλαγής δεν εκτροχιάστηκε από μόνο του. Το οδήγησαν σε λάθος κατευθύνσεις πολιτικές που καμία σχέση δεν είχανε με τα οράματα, τις αξίες, τα πιστεύω και την ιδεολογία του κινήματος.
Δεν ξέρω αν είμαστε σε αναζήτηση «δρόμων». Ξέρω ότι η κοινωνία μιλά για λάθος δρόμο και άδικες επιλογές.
Ο δρόμος που ακολουθείται, ο μονόδρομος για κάποιους, η «πεπατημένη» για πολλούς περισσότερους, κινδυνεύει να οδηγήσει σε αδιέξοδο με σοβαρούς κινδύνους και αποτελέσματα: Την πολιτική απαξίωση και ανυποληψία του ΠΑΣΟΚ, την κοινωνική έκρηξη και αγανάκτηση, τη διάρρηξη των κοινωνικών μας συμμαχιών, το πολιτικό τέλος ενός κινήματος που τάχθηκε να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών.
Η 3η του Σεπτέμβρη επαναφέρει με δραματικό τρόπο το δίλλημα που τέθηκε προεκλογικά:
«Η αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».
Τώρα όμως πριν να είναι αργά.
Όσοι αποδείχθηκαν λίγοι να φύγουν από τις Κυβερνητικές τους θέσεις. Δεν υπέγραψαν άλλωστε συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Πολιτικές που πληγώνουν και οδηγούνε σε αδιέξοδα να αναθεωρηθούν άμεσα. Δεν υπάρχουνε μονόδρομοι στην πολιτική .
Να αναζητηθούν τώρα πολιτικές ανακούφισης των μη προνομιούχων συμπολιτών μας.
Να στρέψουμε το κέντρο βάρους της πολιτικής μας στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων , των μισθωτών, των αγροτών, των συνταξιούχων και να φύγουμε από τη μαθηματική θεώρηση της πολιτικής που οδηγεί πάντοτε σε καταστροφικά κοινωνικά αποτελέσματα.
Να υπερασπίσουμε το δημόσιο πλούτο της χώρας και να ξαναδιαβάσουμε – γιατί κάποιοι τις ξέχασαν – τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις. Αυτή να είναι η πυξίδα της πολιτικής μας και όχι οι κατευθύνσεις και εντολές της τρόικα.
Και τέλος να θυμηθούμε και πάλι το ΠΑΣΟΚ. Να δώσουμε ζωντάνια και ελπίδα στην οργάνωση , στα μέλη και τους φίλους, στους ανθρώπους που χωρίς καμιά φιλοδοξία μας οδήγησαν στην εξουσία. Να ξανασυζητήσουμε τις πολιτικές μας. Να ανοίξουμε τον πολιτικό διάλογο στις οργανώσεις, να έρθουμε και πάλι μπροστά στις εξελίξεις.
Το θέμα δεν είναι να ανακαλύπτεις δρόμους. Το θέμα είναι να επιλέγεις το σωστό για το λαό, την κοινωνία και τη χώρα.
Υ.Γ.
«Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο είναι εκείνοι που σηκώνονται και ψάχνουν για τις συνθήκες που θέλουν και που, άμα δεν τις βρουν, τις δημιουργούν μόνοι τους». (Μπ. Σω) .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου